Η συγγραφή παραπέμπει σε τελετή Haka όπου αντί γι’ ανθρώπους που κινούνται αρμονικά και βροντοφωνάζουν το μήνυμα τους, εμφανίζονται οι λέξεις που μέσα από την διάταξη της σύνταξης τους γνωστοποιούν αθόρυβα μεν, αλλά εξίσου ξεκάθαρα δε, το πνεύμα που ζωοδοτεί την πένα της.
Και αν θέλησε να μάθει ένα μουσικό όργανο δεν ήταν τόσο για να δίνει πνοή σε σκονισμένες μελωδίες, όσο για να μάθει στ’ακροδάχτυλα του πώς λειτουργεί το σολφέζ του ανθρώπινου αγγίγματος.
Όταν πραγματικά θα σε νοιάζει πώς να μιλήσεις στους άλλους για το αόρατο, τότε θ’αρχίσεις σταδιακά να εμπιστεύεσαι την έκφραση σου σ’εκείνες τις λέξεις που οι πύλες της νοηματικής τους οριοθέτησης δεν επιδρούν απομονωτικά απέναντι στην ελεύθερη σκέψη.
Κάθε φορά που τα μάτια σου διαβάζουν ποίηση, η προσοχή σου μαθαίνει πώς να ψηλαφίζει με τα άμαθα χέρια των αισθήσεων της, τις πόρπες που συνενώνουν με κομψότητα το προφανές της ανάγνωσης με το μη προφανές της συγγραφικής σύλληψης.
Και αν ήταν τόσο πρωτόγνωρα χαρούμενος ήταν γιατί η αντανάκλαση του ουρανού πάνω στην επιφάνεια του νερού, του επέτρεπε να ψαρεύει αστέρια.
Ο ύπνος θα μπορούσε να είναι σερφ της ανθρώπινης αντίληψης πάνω στα κύματα δυο κόσμων, που η φύση των υδάτων τους καταλήγει στην επιφάνεια της τρέχουσας πραγματικότητας.
Κοίταζε το μολύβι και αναρωτιόταν αν οι λέξεις που εμπεριείχε μέσα του (θα) επαρκούσαν για να παραθέσει επακριβώς πάνω στο χαρτί τον λόγο που οι σκέψεις του εμπιστεύτηκαν τα ενδόμυχα τους.
Και αν έχεις αρχίσει να βλέπεις την πραγματικότητα που υπάρχει πέρα από τον συντακτικό ορίζοντα ενός κειμένου, είναι επειδή οι λέξεις θέλησαν να είναι διάφανες απέναντι στην ειλικρινή σου νοηματική αναζήτηση.
Το κείμενο κάθε αξιόλογης συγγραφής είναι ο νοηματικός καρπός που παράγεται όταν οι λέξεις αποφασίζουν να ζευγαρώσουν με τις σκέψεις, όχι εξαιτίας μιας νοηματικής παρόρμησης που αναζητούσε εκτόνωση, αλλά λόγω μιας βαθύτερης πνευματικής ανάγκης που αποζητούσε ένα χέρι βοηθείας, για να μπορέσει να μεταβεί από το ασύλληπτο στο κατανοητό.
Το κάθε γράμμα που επιλέγεις να τοποθετήσεις πάνω στο λευκό χαρτί κατά την σύνταξη ενός ποιήματος, παίρνει το αναγνωστικό βλέμμα απαλά από το χέρι, και αφού ολοκληρώσει μαζί του τον χορό πάνω στο περίγραμμα του σχήματος του, το παραδίδει στα χέρια του επόμενου γράμματος με μια υπόκλιση, ελπίζοντας ο ερωτισμός
