226: Παραπτώματα φόβου
Ο φόβος ενσαρκώνεται από τον άνθρωπο, κληροδοτώντας του όλα τα παραπτώματα, που ποτέ δεν ήταν δικά του.
Ο φόβος ενσαρκώνεται από τον άνθρωπο, κληροδοτώντας του όλα τα παραπτώματα, που ποτέ δεν ήταν δικά του.
Σε κάθε γιορτή γενεθλίων, είναι ο ίδιος ο Χρόνος που σε γιορτάζει ως παρουσία, φέροντας δικές σου αναφορές, πριν ακόμη αποκτήσεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Η κάθε αποστολή, που σε στέλνει ο Θεός, θα κατακρεουργεί το δόγμα, εξαιτίας της ανικανότητας του να σταθεί στις απαιτήσεις της πραγματικότητας, και θα αναδεικνύει πλήρως την την δύναμη της Πίστης, που πέρα από αληθινή, (θα)αποδεικνύεται πάντοτε και πρακτική.
Όταν ένας άνθρωπος δοκιμάζεται, πέρα από τα σύνορα της εμπειρίας του, αρχίζει να συμπεριφέρεται διαφορετικά από ότι συνήθως, ωστόσο, αν τον κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια, θα μπορέσει να θυμηθεί τον εαυτό του, κοινωνώντας την αυθεντικότητα της αγάπης σου.
Όταν τα λόγια υποστηρίζονται από πράξεις, και οι πράξεις βασίζονται στα προ ειπωθέντα λόγια, τότε γεννιέται ο Λόγος, που μπορεί να μεταμορφώσει τα πάντα.
Τα άτομα αρέσκονται να συζητούν, επιπλέοντας σε επιφανειακές ευαισθησίες, ενώ οι άνθρωποι επιλέγουν να καταδύονται μέσα στον πόνο του συνομιλητή, για να δώσουν ένα κομμάτι τους στα θηρία που τον ακρωτηριάζουν πνευματικά, προκειμένου να τους εξασφαλίσουν λίγο χρόνο επούλωσης, επειδή το αντίστοιχο έπραξαν και εκείνοι για τους προηγούμενους.
Η απροθυμία σου να συγχωρέσεις κάποιον, δεν σχετίζεται με αδυναμία ή ανικανότητα, αλλά με τα οφέλη που αποκομίζεις, ενσαρκώνοντας τον ρόλο του δικαστή ή του θύματος.
Το να κανείς δώρο την παρουσία σου, στους ανθρώπους που σε, αλλά, και δεν σε, αγαπάνε, σημαίνει ότι αρχίζεις να ψηλαφίζεις πόσο σε αγάπησε, ο Χριστός, που επέλεξε να σε επισκεφτεί την Γη, επί ίσους και ομοίους όρους, με εσένα.
Κάθε λέξη που χρησιμοποιείς, αποτελεί ένα εννοιολογικό γλυπτό, που σμιλεύτηκε, από την αιχμηρότητα του πνευματικού δόρατος.
Όταν όλο σου το σώμα, θα αρχίσει να θυμίζει, κουφάρι τσακισμένου πλοίου, πρόσφερε στην Ανθρωπότητα τα κόκαλα σου, και όταν εκείνη τα ντύσει με τα υφάσματα που θα σπαργανώσουν τους αγέννητους, θα φιλοξενήσει τον αέρα της συνέχειας, μέχρι το τέλος.