Όταν η σκέψη επιστρέφει στην επιφάνεια της αντίληψης έπειτα από κατάδυση στα πιο δυσπρόσιτα στοχαστικά βάθη, τότε πέρα από την κούραση φέρει μαζί της και μεγαλύτερη γενναιότητα στο να αντικρίζει το σκοτάδι.
Για ν’αποκαλυφθεί η ουσία που υπάρχει μέσα σε κάθε τι άμορφο, χρειάζεται πρώτα να απαλλαγεί από όλα τα περιττά στοιχεία που την περιορίζουν, με τη βοήθεια του καλεμιού της διάκρισης.
Κάθε σου λάθος είναι ένας κόκκος άυλου χώματος, που σου επιτρέπει να φυτέψεις μέσα του τον σπόρο της αναγέννησης σου.
Κάθε παρηγορητικός Λόγος που καταφέρνει και οδηγεί το σώμα της θλίψης, μέσα στην αγκαλιά της ψυχής, είναι απόκριση Θεού μέσα από ανθρώπινη λαλιά.
Η ανθρωπιά θ’ανθίζει στα πιο όμορφα χρώματα της, όταν οι πράξεις σου την βοηθούν να ριζώσει στα δύσκολα χώματα των ατομικών προσδοκιών.
Όταν δεν είσαι παρόν στην στρατολόγηση των σκέψεων σου από τους αξιωματικούς των κινήτρων σου, τότε, γιατί παραξενεύεσαι όταν το τελικό τους αποτέλεσμα, εμφανίζει μεγάλη απόκλιση από την αγνότητα της αρχικής σου πρόθεσης;
Κοσκίνιζε με χάρη τις σκέψεις του μέσα στην απέραντη κοιλάδα της σιωπής, ώστε αν ανακάλυπτε κάτι άξιο να το πρόσφερε στον Θεό σαν προσευχή, ενώ αν ανακάλυπτε κάτι ανάξιο να το πρόσφερε στον εαυτό του σαν ενθύμιο για να παραμένει ταπεινός.
Κάθε σου πράξη είναι η ψήφος που η επιλογή ρίχνει μέσα στην κάλπη της ελεύθερης βούλησης για την ανάδειξη του δέοντος.
Όταν το κρύο του υπαρξιακού κενού αρχίσει να διαπερνά τα κύτταρα του είναι σου, βγάλε από το σακίδιο των εμπειριών σου μερικές ανασφάλειες, και όταν τις ανάψεις με την φλόγα της πίστης, θ’ αρχίσεις και πάλι ν’ αποκτάς την ζεστασιά της ουσίας σου.
Η ορθή διάκριση μοιάζει με το σκουπάκι του αρχαιολόγου, που απομακρύνει τους κόκκους της λήθης πάνω από το εύρημα της Αλήθειας, για να μπορέσει να το παρουσιάσει αυτούσιο, στα μάτια του ήλιου της αντικειμενικότητας.
