Όλος ο κόσμος της ύλης είχε παρατάξει τις δυνάμεις του σε πλήρη ετοιμότητα ώστε σε περίπτωση που οι κόρες των ανθρώπινων ματιών επικέντρωναν τα αδηφάγα βλέμματα τους πάνω στην γύμνια ενός συγκεκριμένου σχήματος ή αντικειμένου τότε εκείνες θα τους συλλάμβαναν με τις χειροπέδες του θαυμασμού.
Αν αποφασίσεις να θυσιάσεις πρόθυμα τα θέλω σου στον βωμό ενός Άξιου σκοπού, τότε οι αναθυμιάσεις τους θ’αρχίσουν ν’αφυπνίζουν την αίσθηση του πρέποντος (και) στις μνήμες των συνανθρώπων.
Όσοι προσπαθούν να εξαναγκάσουν τις λέξεις να εκφράσουν έντεχνα την δολιότητα τους , αδυνατούν να συλλάβουν ως ενδεχόμενο ότι ακόμη και αν το καταφέρουν εκείνες θα έβρισκαν τρόπο να αφήσουν σε κάθε στόμφο σημάδια (προ)ειδοποίησης προς τους έμπειρους αναγνώστες.
Η ψυχή είναι το αρχαίο θέατρο της Αλήθειας που ζητά από τον καθένα να εισέλθει στην σκηνή του ανθρώπινου δράματος απαλλαγμένος από την κοινωνική μάσκα για να ποιήσει το ήθος που αρμόζει στο Έργο του Θεού.
Οι ανθρώπινες σκέψεις παραπέμπουν σε μια μορφή άυλων επιστολών που μπορούν να είναι ανοιχτές για να διαβαστούν από οποιονδήποτε, εμπιστευτικές για να επιτρέπεται η πρόσβαση τους μόνο σε όσους πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις, και απόρρητες που να μην μπορούν ν’αποκρυπτογραφηθούν ούτε από εσένα τον ίδιο.
Και αν η πλώρη των αποφάσεων του έτρεχε ταχύτατα προς την αγκαλιά των απρόβλεπτων κυμάτων δεν ήταν για να (απο)δείξει την δύναμη της αλλά για να κουρνιάσει μια στιγμή μέσα στο θαλάσσιο στέρνο της μεταβλητότητας.
Αν κατά την διάρκεια της πρόκλησης που σε δοκιμάζει δεις το έμβλημα του ήθους να αλλάζει συνεχώς μορφές, τότε φρόντισε να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι στο τέλος θα καταλήγει πάντα σε Σταυρό.
Και αν η κραυγή της ελευθερίας δεν βγαίνει απ’ οποιοδήποτε ανθρώπινο στόμα είναι επειδή η ίδια γνωρίζει ότι όσοι θα της παραχωρήσουν το βήμα της φωνής τους, αποδέχονται το γεγονός ότι για να μπορέσει το μήνυμα της να κόψει στα δύο τον ουρανό, θα ξεκινήσει κάνοντας το ίδιο τον λάρυγγα
Όταν ολοκληρώθηκε η διάλεξη που έδινε το βαρετό πάνω στο θέμα της διήγησης τότε το ενδιαφέρον που καθόταν ανάμεσα στο κοινό και παρακολουθούσε με αμείωτη προσοχή την όλη ανάλυση ξέσπασε σε λυγμούς γιατί συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πόσο υπεροπτικά συμπεριφερόταν απέναντι σε όλα θέματα που μηχανικά απέρριπτε χωρίς να τα
Οι σκέψεις μπουκάρανε απότομα μέσα στην οικία της αδρανοποιημένης από βαρεμάρα νόησης, και υπό την απειλή του οίστρου ανάγκασαν την σκέψη να εναποθέσει πιεστικά την λεπίδα της πειθούς πάνω στο ευαίσθητο λαρύγγι του ενστερνισμού.
