Όταν τα μωρά προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, ολόκληρος ο πλανήτης τους φαίνεται πως έχει το μέγεθος αλλά και το σχήμα της δοκού ισορροπίας, πάνω στο οποίο ασκούνται οι αθλητές της ενόργανης.
Και αν ακόμη μια φορά καταφέρεις ν’αντισταθείς στον θυμό, τότε θα τον κάνεις να θυμώσει που εσύ δεν θύμωσες.
Το δύσκολο δεν ήταν να εξηγήσει γιατί δεν παρήγαγε Έργο, αλλά το ν’ αιτιολογήσει στον εαυτό του γιατί αυτά που έκανε, τα θεωρούσε πιο ουσιαστικά από αυτά που δεν έκανε.
Δίδαξε μας Κύριε πώς να βλέπουμε τον (συν)άνθρωπο, χωρίς να επιτρέπουμε στα όσα έκανε, ή δεν έκανε να επηρεάζουν την αγάπη μας προς εκείνον.
Ο σελιδοδείκτης είναι η σωτήρια λέμβος που ο αναγνώστης καλείται να έχει μαζί του, κάθε φορά που επιλέγει να σαλπάρει στο νοηματικό ωκεανό που εκτείνεται πέρα από το λιμάνι του εξωφύλλου.
Ακόμη και αν αποκτούσες όλα, όσα, η απουσία τους σε κάνει τώρα να δηλώνεις ριγμένος, φρόντισε να θυμάσαι πως το αποτέλεσμα που διακαώς επιθυμούσες, δεν παρέχετε αυτόματα μέσω της κατοχής τους.
Το πρόβλημα με τις επιλογές είναι ότι ολοένα και περισσότεροι τις ασκούν έχοντας ως κριτήριο την ευκολία της ζωής τους.
Οι ρυτίδες που το αδιάκοπο χαμόγελο σμιλεύει γύρω από τα μάτια σου, επέλεξαν το συγκεκριμένο σχήμα έχοντας ως έμπνευση τις ακτίνες του Ήλιου.
Μέσα στον ιστό της πόλης που δεν προλαβαίνει να ζήσει, είναι μόνο το θέαμα και το άκουσμα του ασθενοφόρου που (υπεν)θυμίζει την ανθρώπινη τρωτότητα.
Στο πλαίσιο του εγωισμού ένα τίποτα μπορεί να γίνει τα πάντα, ενώ στο πλαίσιο της συγχώρεσης τα πάντα μπορούν ακαριαία να γίνουν ένα τίποτα.
