Όταν αποφασίσεις να σταθείς ολόγυμνος μπροστά στην Αλήθεια, και ν’αρχίσεις ν’αφαιρείς με μετάνοια όλα τα φύλλα συκής των δικαιολογιών που χρησιμοποίησες για να καλύψεις τ’απόκρυφα σημεία των σφαλμάτων σου, τότε θα έρθει να σε ντύσει ο ίδιος Ο Θεός.
Και αν πότιζε την ρίζα της πίστης του με σταγόνες ξηρασίας, ήταν γιατί έβλεπε ότι τα ύδατα της βολικότητας είχαν αρχίσει ήδη να σχηματίζουν βάλτους γύρω από τους βλαστούς των ψυχών.
Η κούραση και η ξεκούραση είναι οι δυο άξονες που συνθέτουν το διαφορικό των ανθρώπινων πράξεων πάνω στο οποίο ο κινητήρας της ζωής κινεί τους πέντε τροχούς των αισθήσεων πάνω στον δρόμο του πεπρωμένου.
Όταν το πνεύμα του συγγραφέα σάλπισε τις προθέσεις του δυνατά στον Κόσμο των σκέψεων, τότε, τα δάχτυλα του έπιασαν την πένα και περίμεναν υπομονετικά την ολοκλήρωση της εθελοντικής κατάταξης όλων των λεξικών στρατευμάτων που θα έφερναν εις πέρα την αποστολή της διήγησης.
Φρόντισε να μην (κατα)δέχεσαι αλόγιστα ως δώρο καλής θέλησης τους εντυπωσιακούς δούρειους ίππους που συνεχώς εναποθέτουν μπροστά στην Τροία του νου σου οι στασιαστές της ορθής κρίσης.
Αναλογιζόμενος τον λόγο της αποτυχίας του να μετακινήσει βουνά, συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι αυτό που έφταιγε δεν ήταν η διδασκαλία Του Δασκάλου, αλλά η αδυναμία του ίδιου να την πιστέψει απόλυτα.
Αναρωτιόταν πόσες χιλιάδες στιγμές από τον χρόνο σφαγιαζόντουσαν καθημερινά, όταν η πλειοψηφία των ανθρώπων τιςδιέταζε να μείνουν άπραγες μπροστά στα δόρατα των επιθέσεων της λήθης.
Τα κύματα της θάλασσας αποτελούν τα σγουρά μαλλιά της Γαίας, που είναι εκτεθειμένα σε κοινή θέα, επειδή η ίδια έκρυψε το πρόσωπο της μέσα στις χωμάτινες παλάμες της, όχι μόνο για να καλύψει την ομορφιά της, αλλά και για να διατηρήσει την παραδεισένια αθωότητα μακριά από τα βλέμματα της πτώσης,
Την ώρα που έγραφε ένοιωθε όλα του τα όργανα πλήρως παραδομένα στην γλυκιά έκσταση της έμπνευσης, που χτυπώντας τα πλήκτρα της γραφομηχανής άπλωνε με χάρη τόσο στο χαρτί όσο και στον αέρα μια σύνταξη που το αποτύπωμα της ήταν εξίσου συγκλονιστικό τόσο για όραση όσο και στην ακοή.
Όταν η έμπνευση εναπόθεσε με εμπιστοσύνη στην αγκαλιά της διάνοιας του ποιητή, όλες τις λέξεις που κυοφορούσε μέσα της, τότε εκείνος ανέλαβε να τις ταΐσει με το γάλα του ηθικού σθένους, κρατώντας τον Χρόνο σαν μπιμπερό.
