2191: Η μοναχικότητα
Η μοναχικότητα είναι μια διαχρονική πέτρα, που επιτρέπει σε κάθε ανθρώπινο πνεύμα ν’ακονίζει πάνω της, την λεπίδα της προσωπικής του αντίληψης.
Η μοναχικότητα είναι μια διαχρονική πέτρα, που επιτρέπει σε κάθε ανθρώπινο πνεύμα ν’ακονίζει πάνω της, την λεπίδα της προσωπικής του αντίληψης.
Ο χάρτης του γνώριμου είναι πιο επικίνδυνος από εκείνον του άγνωστου, εξαιτίας της επανάπαυσης που προξενεί η συνεχής του χρήση.
Οι λυγμοί είναι τα στάδια της αποσυμπίεσης που χρειάζεται να περάσεις, για να πάψεις να συγχέεις την πραγματική ζωή, με αυτό που εσύ αποκαλούσες ζωή, πριν αναδυθείς ξανά στην επιφάνεια της αντίληψης σου, μέσα από το βαθύ συναισθηματικό πέλαγος που η εμπειρία σε βούτηξε.
Όταν το νερό αναβλύζει ορμητικά από το έδαφος, τότε μέσα από το χώμα της φαντασίας του παρατηρητή, αρχίζει να βλασταίνει ένα δέντρο νερού.
Και αν οι συνεχόμενες σκηνές της καθημερινότητας σ’εξαντλούν, θυμήσου ότι υπάρχει και το καμαρίνι της ψυχής.
Οι θεατές υποδύονται τις αθέατες οπτικές, που σταδιακά ενσωματώνονται στην πλοκή του Έργου.
Δεκάδες διαφορετικά πεπρωμένα ταξιδεύουν με αρμονία μέσα στο ίδιο λεωφορείο.
Η σκηνή του θεάτρου ορίζει το πλαίσιο όπου η ρεαλιστικότητα του Έργου, εντάσσεται εντός της πραγματικότητας του θεατή.
Το άκουσμα του κουδουνιού στο σχολείο ηχεί απροθυμία, ενώ στο θέατρο ανυπομονησία.
Το χαρτί που υποδέχεται τις σκέψεις του συγγραφέα, παραπέμπει στο ξύλο των βαρελιών που φιλοξενεί το κρασί, διασφαλίζοντας την ορθή διατήρηση του περιεχομένου, μέχρι εκείνο να συστήσει σε κάθε παραλήπτη το ίχνος της ανθρώπινης προσφοράς.