153: Σχέση με τον Θεό
Η σχέση σου με τον Θεό, πάντοτε θα αποτελεί αντικειμενική ένδειξη, της σχέσης που έχεις διαμορφώσει με τον εαυτό σου.
Η σχέση σου με τον Θεό, πάντοτε θα αποτελεί αντικειμενική ένδειξη, της σχέσης που έχεις διαμορφώσει με τον εαυτό σου.
Κάθε τι ορατό που βλέπεις, πρεσβεύει ολοζώντανα ένα ίχνος από την σκέψη του Θεού, που η παρουσία του, ήταν αναγκαία προκειμένου, όλα τα υπόλοιπα ορατά μέλη, να μπορέσουν να συσχετιστούν, με την ιδιοφυΐα της ομορφιάς που δημιούργησε τον Κόσμο.
Το εύρος του ορίζοντα της σκέψης κάθε ανθρώπου, δεν αποτελεί περιορισμό, αλλά προστασία από την παραπάνω έκθεση στην εκτυφλωτικότητα της έμπνευσης.
Όλοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, αλλά ελάχιστοι τιμούν πραγματικά την μνήμη Εκείνου, που ιδρύοντας την συγκεκριμένη γιορτή, μεταμόρφωσε την πορεία της Ανθρωπότητας.
Κάθε αντικατάσταση της Αλήθειας, με οποιοδήποτε υποκατάστατο, πάντοτε θα παρακινεί τον αποδέκτη, στην σύγχυση, ανεξάρτητα από το κίνητρο που το υποκίνησε τον “αφηγητή”.
Αν οι τίτλοι του καθενός μας, από δόρυ αντιδικίας και διάκρισης, μετατρεπόταν σε κρίκους συνεργασίας, τότε η αλυσίδα του “εμείς”, θα κατάφερνε να εκφράσει υποδειγματικότερα και ευεργετικότερα όχι τις φιλοδοξίες, αλλά το πνευματικό δυναμικό, όλων των μεμονομένων κρίκων των εγώ.
Μόνο μέσω του Χρόνου, θα αρθεί η δυσπιστία και ο φόβος προς το αδιανόητο, ανασυστήνοντας την έννοια της εξέλιξης, από όπου τα φαινομενικά σημεία και τέρατα, θα αποκαλούνται προϊόντα – θαύματα της ανθρώπινης νοημοσύνης.
Γνήσια ευκαιρία, σημαίνει, να είσαι ελεύθερος στο να δοκιμάζεις το νέο, χωρίς να προσδοκάς, τίποτε περισσότερο, πέρα από το βίωμα της καθ αυτής εμπειρίας.
Το να ξέρεις να σταματάς, και το να γνωρίζεις να σιωπάς, κατά την διάρκεια της συζήτησης, σημαίνει ότι συνθέτεις έναν ρυθμό, που το τέμπο της, αποτελεί ύμνηση της Αλήθειας, και όχι μιας ρητορικής πειθούς.
Η αίσθηση της ανασφάλειας, δομείται εξ ολοκλήρου από υλικά, που η ποιότητα τους, εμπεριέχει το προσχέδιο μιας εν δυνάμει αποτυχίας.