Αντί να ξαφνιάζεσαι από τις φρικαλεότητες που προκαλούν τα άτομα γύρω τους, τόλμησε να αναλογιστείς το μεγαλείο της ψυχής εκείνων των Ανθρώπων, που επιλέγουν να προσεύχονται και να καρδιοχτυπούν για όλα εκείνα που η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ανάξια.
Υπάρχουν και εκείνοι οι Άνθρωποι που όταν αξιώθηκαν να λάβουν το αμάραντο στεφάνι της Αγιότητας από το Χέρι Του Θεού, Του ζήτησαν να μην μάθει ποτέ κανένας το όνομα τους, συνεχίζοντας να προσεύχονται ακατάπαυστα όχι μόνο για το καλό των συνανθρώπους τους, αλλά και για το καλό του κάθε κόκκου …
Η σκέψη βούτηξε την πένα της μέσα στο μελάνι των λέξεων, και άρχισε να σχηματίζει σύμβολα πάνω στο χαρτί της ανθρώπινης έκφρασης, που το περιεχόμενο τους μπορούσε να το συμμεριστεί μονάχα η Σοφία της καρδιάς.
Αν νομίζεις ότι τ’άνθη της αμυγδαλιάς ολοκληρώνουν την αποστολή τους απέναντι στην ομορφιά την στιγμή που εγκαταλείπουν τα κλαδιά του δέντρου, τότε καλείσαι ν’αναλογιστείς γιατί όταν πέφτουν μοιάζουν με πεταλούδες.
Έβγαλε την ανάσα του από μέσα του, και αφού την παρέδωσε στα χέρια της στιγμής, της δήλωσε ότι είναι έτοιμος να μυηθεί στο Αληθινό, ακόμη και αν αυτό συνεπαγόταν, με το να κλονιστεί συθέμελα όλο του το είναι.
Όταν θες να βοηθήσεις κάποιον, αλλά δεν γνωρίζεις πώς να το κάνεις, τότε άρχισε ανάβοντας ένα κερί.
Δεν είσαι εσύ που αποζητάς την ζωή, αλλά είναι η ίδια η ζωή που λαχταρά να σε γευτεί, μέσα από τις αισθήσεις σου.
Το θέαμα ήταν τόσο ανυπόφορα όμορφο, που οποιοσδήποτε ενδιαφερόταν να το παρατηρήσει σχολαστικά αναγκαζόταν να προκαταβάλει όλη την προσοχή των ματιών του για την υπόλοιπη ημέρα ως ενέχυρο.
Και αν δεν έχεις πρόσβαση σε άνθη για να φτιάξεις ένα μπουκέτο στον άνθρωπο που αγαπάς, τότε επισκέψου τον εσωτερικό σου κόσμο, και αφού συλλέξεις τις πιο όμορφες λέξεις που υπάρχουν, πρόσφερε τες (του/της) με τα ζεστά χέρια της φωνής σου.
Η ομορφιά είναι η αισθητική της Αλήθειας.
