Κάθε αξιόλογο βιβλίο που διαβάζεις, μοιάζει μ’ένα πνευματικό υνί, που εισέρχεται στοργικά μέσα στο χώμα του εσωτερικού σου κόσμου, για να του ανοίξει βαθύτερες δυνατότητες καλλιέργειας.
Και αν η παραβολή κυοφορεί μέσα στα σπλάχνα της διήγησης της το Φως, δεν είναι επειδή αδυνατεί για το εκφράσει κυριολεκτικά, αλλά για να εκμαιεύεται στο βαθμό που τα χέρια της κατανόησης του καθενός, προθυμοποιούνται να το αγκαλιάσουν.
Γονάτισε για να προσευχηθεί, και όταν τελείωσε, παρατήρησε ότι τα δάκρυα που είχαν γεννηθεί από τα τις μήτρες των κλειστών του ματιών, είχαν σχηματίσει ένα υγρό κομποσκοίνι γύρω από τα μουσκεμένα σφιχταγκαλιασμένα του δάχτυλα.
Υπάρχουν άνθρωποι που (θα σου) μιλούν για τον Θεό, και άνθρωποι που Ο Θεός (θα σου) μιλάει μέσα από το στόμα τους.
Το δίδαγμα μοιάζει με κασκόλ που φορούν στο λαιμό τους οι σκέψεις, για να διατηρούν ζεστό το νόημα που κάθε άνθρωπος καλείται να πρεσβεύει μέσα στο κρύο της κοινωνικής αδιαφορίας.
Να είσαι βαθιά συμπονετικός με κάθε άνθρωπο που αμφισβητεί το Φως, επειδή τα μάτια του έχουν συνηθίσει να βλέπουν για χρόνια μόνο σκοτάδι.
Οι λέξεις ζυμώνονται από τα χέρια της καρδιάς σε σχήμα κατανόησης, για να γλυκαίνουν το στόμα της σκέψης και να χορταίνουν την πείνα της ύπαρξης.
Τα δεκάδες τρίμματα της σφολιάτας που υπήρχαν διασκορπισμένα στο πάτωμα, ήταν κάλυκες που μαρτυρούσαν ότι στο σημείο αυτό, είχε πριν λίγο δολοφονηθεί το σώμα μιας πείνας.
Κάθε ουσιαστική ανάγνωση των λέξεων που συνθέτουν ένα αξιόλογο βιβλίο, ορίζουν νέες συντεταγμένες στα τηλεσκόπια των αναγνωστικών ματιών, για να μπορεί η διάνοια τους να διακτινιστεί με ασφάλεια πέρα από τους ορίζοντες της κλασσικής αντίληψης.
Αν εσύ εκφράζεις την συμπόνια, τότε ενεργείς ανθρώπινα, ενώ αν η συμπόνια εκφράζει εσένα, τότε λειτουργείς πανανθρώπινα.
