270: Το κόστος της αδιαφορίας
Το κόστος που καλείσαι να επωμισθείς, θα φτάνει πάντοτε, μέχρι εκεί που του επιτρέπεται, από την αδιαφορία σου.
Το κόστος που καλείσαι να επωμισθείς, θα φτάνει πάντοτε, μέχρι εκεί που του επιτρέπεται, από την αδιαφορία σου.
Η φωνή της Αλήθειας, θα ηχεί ολοένα και πιο εκκωφαντικά εντός σου, όσο τα χρόνια περνούν, καθιστώντας σε υπόδικο για τις πράξεις σου, αλλά και υπόλογο, για τις απραξίες σου.
Το δύσκολο στην επίλυση ενός προβλήματος, δεν είναι η εύρεση της λύσης, αλλά η εφαρμογή της, όπου, και όπως, αυτή υποδεικνύει.
Αν οι πράξεις υπέρ στηρίζουν τα λόγια σου, τότε και τα λόγια σου, θα μπορέσουν να υπό στηρίξουν την Αλήθεια, που χρειάζεται να ακουστεί.
Είναι τα όσα δεν δίνεις, που σου στερούν την προαγωγή, που δικαιούσαι να λάβεις.
Κάθε υπέρβαση που κάνεις, για κάποιον που αγαπάς, καλείται να μην επιβαρύνει κάποιον τρίτο, με το άλλοθι αυτής της αναγκαιότητας.
Ενώ η αυριανή ημέρα, θεωρείται πάντοτε δεδομένη, στο μυαλό όσων ετοιμάζονται απόψε για ύπνο, τα μάτια, που τελικά καταφέρνουν να την αντικρίσουν, είναι πάντοτε λιγότερα.
Κάθε άνθρωπος, είναι μια μορφή καλαποδιού, που Ο Θεός δημιούργησε, μια μόνο φορά, για να βασιστούν πάνω τους, τα πέλματα ολόκληρης της Ανθρωπότητας.
Οι προκλήσεις σου, ποτέ δεν θα μπορούσαν να επεκτείνονται, πέραν της δικαιοδοσίας σου.
Πάντοτε θα ξεπερνά την ανθρώπινη λογική, το πως ένας αγράμματος μοναχός, στην απόκρημνη άκρη ενός μοναστηριού, βλέπει με εξονυχιστική ακρίβεια, εκεί που ο καταρτισμένος αδυνατεί.