310: Χρόνος παραπόνων
Οι άνθρωποι, που θα συνεχίζουν να παράγουν, αυτό που η Ανθρωπότητα περιμένει από αυτούς, δεν έχουν χρόνο να παραπονιούνται.
Οι άνθρωποι, που θα συνεχίζουν να παράγουν, αυτό που η Ανθρωπότητα περιμένει από αυτούς, δεν έχουν χρόνο να παραπονιούνται.
Η επιλογή των κατάλληλων λέξεων, για την πιστή αποτύπωση, της πρωταρχικής σύλληψης, που εν υπήρξε στην σκέψη, πέρα από λόγους σαφήνειας, είναι εξίσου επιβεβλημένη, και για την αποτροπή οποιασδήποτε απόπειρας νόθευσης, του αυθεντικού νοήματος, από συμπεράσματα προσωπικής ερμηνείας.
Είναι και όλες αυτές οι σκέψεις, που για χρόνια ολόκληρα, περνούν και ξαναπερνούν από το κεφάλι σου, αποζητώντας καλλιέργεια και πότισμα, ενώ εσύ βρίσκεσαι απορροφημένος, στο τι κάνουν οι άλλοι.
Αν δεν ενδιαφέρεσαι να κινηθείς, πέρα από το προφανές, είναι υποκριτικό να δηλώνεις, ότι ένας ασυμβίβαστος τρόπος σκέψης, δεν πρόκειται να επιφέρει ποτέ την αλλαγή, που εσύ δεν πάλεψες, να φέρεις.
Το αφού με το έτσι, απέχουν μεταξύ τους, όσο μια υπόσχεση, από την αθέτηση της.
Όσο μεταχειρίζεσαι το αύριο, σαν μια επανάληψη του σήμερα, τότε το παρελθόν σου, θα αποκτήσει τους τίτλους ιδιοκτησίας από το μέλλον σου, και το παρόν σου θα ζητιανεύει μια εξήγηση, για το πως κατέληξε άκληρο.
Αυτό που σε τρομάζει, δεν είναι η έλλειψη της απάντησης, αλλά η αδυναμία σου να απευθύνεις την ερώτηση.
Αντί να υιοθετείς ακατάπαυστα, κάθε νέο εμφανιζόμενη κοινωνική τάση, προκειμένου να θεωρείσαι “περπατημένος”, δοκίμασε να ενστερνιστείς για μια και μόνο φορά, τις εντολές του Θεού, μεταμορφώνοντας με έναν υπερφυσικό τρόπο, τόσο την δική σου ζωή, όσο και των γύρω σου.
Όσο θα αγνοείς, τις τωρινές επιτυχίες της Ανθρωπότητας, εκτός των πλανητικών μας συνόρων, είναι επόμενο να ασκείς κριτική για στασιμότητα.
Είναι παράξενο, να εναποθέτεις όλες τις ελπίδες, στην οπτική των άλλων, αμφισβητώντας την εγκυρότητα, που μπορεί σου προσκομίσει, η ψήφος εμπιστοσύνης, στην δική σου.