3186: Η τόλμη της αποδοχής
Η αντίληψη παρατηρούσε το θέαμα που λάμβανε χώρο στην αρένα των συναισθημάτων χωρίς να μεροληπτεί παρακινούμενη όχι από τον φόβο της ταύτισης αλλά την τόλμη της αποδοχής.
Η αντίληψη παρατηρούσε το θέαμα που λάμβανε χώρο στην αρένα των συναισθημάτων χωρίς να μεροληπτεί παρακινούμενη όχι από τον φόβο της ταύτισης αλλά την τόλμη της αποδοχής.
Η πίστη καθόταν ξυπόλητη στην παραλία της σιωπής και παρατηρούσε πώς τα μυριάδες κύματα των ανούσιων κοινωνικών συζητήσεων διάβρωναν σταδιακά τόσο την πλώρη του ανθρώπινου πνεύματος όσο και την επίγνωση ότι το σκαρί τους ναυπηγήθηκε για να οδηγήσει το δυναμικό της νόησης στο λιμάνι του Θεού.
Και αν η σκέψη του συγγραφέα ιχνηλατούσε τα βήματα που έκανε η έμπνευση πάνω στην αχαρτογράφητη ατραπό της ανακάλυψης δεν ήταν για να καταγράψει την γενναιότητα της αλλά για να υπενθυμίσει την πρακτική της Πίστης σε όσους έπαψαν να ελπίζουν.
Ο χορός της πένας πάνω στο χαρτί έκανε την αντίληψη του αναγνώστη να χορεύει στον ρυθμό της σκέψης του συγγραφέα.
Και αν οι πράξεις της ηθικής αποτυχίας γεμίζουν τα πεντακάθαρα χέρια της ανθρώπινης προσπάθειας με την λέρα των συνεπειών δεν είναι τόσο για να στιγματίσουν τον δράστη όσο για να τον προτρέψουν να επικαλεστεί τον Θεό για ν’ανακαλύψει πώς θα μπορέσει πλέον να διατηρήσει αμόλυντο κάθε τι που έρχεται σ’
Το αποτέλεσμα που προκύπτει από την ηθική αριστεία της ανθρώπινης προσπάθειας είναι το τηλεσκόπιο μέσα από το οποίο οι θεατές μπορούν να παρατηρούν από (πιο) κοντά την ολοζώντανη παρουσία του Θεού.
Το χιούμορ είναι το διαβατήριο που επιτρέπει στον κάτοχο του να επισκέπτεται τα λάθη του παρελθόντος όχι σαν αξιοθέατα ντροπής αλλά ως μνημεία προσωπικού πολιτισμού που οι επιγραφές τους είναι χαραγμένες με την γραφή της Θεϊκής συγχώρεσης.
Ο πνευματικός λόγος θα κυοφορεί μέσα στη μήτρα των χαρακτήρων του το φως της αφύπνισης μέχρι να βρει μέσα στα μάτια του αναγνώστη την καθαρότητα που χρειάζεται για να μπορέσει να εναποθέσει στα χέρια της προθυμίας του το νεογέννητο έμβρυο της αληθινής πίστης.
Όταν ο ήλιος της διαίσθησης αρχίσει ν’ ανατέλλει πάνω στο νεφελώδες στερέωμα της υποκειμενικότητας σου, τότε το Φως του Θεού θ αρχίσει να πλημμυρίζει τα μαύρα πηγάδια των κορών της όρασης με το Φως του Θεού.
Όταν τα χέρια της θέλησης σου εναποθέσουν την βελόνα της ψυχής σου βαθιά μέσα στα σπλάχνα του δίσκου της προσευχής που περιστρέφεται πάνω στο γραμμόφωνο του χρόνου, τότε η μελωδία της προσευχής σου θ’αρχίσει ν’αντηχεί στην όπερα της αιωνιότητας εμπλουτισμένη με τους στίχους της ανθρώπινης ελευθερίας συγκινώντας την ιδιοσυγκρασία του