Και αν δεν έχεις πρόσβαση σε άνθη για να φτιάξεις ένα μπουκέτο στον άνθρωπο που αγαπάς, τότε επισκέψου τον εσωτερικό σου κόσμο, και αφού συλλέξεις τις πιο όμορφες λέξεις που υπάρχουν, πρόσφερε τες (του/της) με τα ζεστά χέρια της φωνής σου.
Όταν ψηλαφίζεις την ουλή κάποιου που αγαπάς, τότε, τ’ακροδάχτυλα της αφής σου διαβάζουν την σύνταξη του πόνου σε μια γραφή που παραπέμπει σε braille.
Δρόμος: Που πας; Αναζητητής: Στον προορισμό μου. Δρόμος: Και ποιος είναι αυτός; Αναζητητής: Το άγνωστο. Δρόμος: Και πως θα το βρεις; Αναζητητής: Κάνοντας αυτό που ποτέ δεν θα έκανα. Δρόμος: Και γιατί το κάνεις; Αναζητητής: Για να μάθω αυτό που δεν ξέρω. Δρόμος: Και ποιος σου γέννησε αυτή η ανάγκη; …
Όταν αγαπάς πραγματικά τους ανθρώπους τότε αντιλαμβάνεσαι πως αυτά που οι άλλοι αποκαλούν λάθη, δεν είναι τίποτε άλλο από χαραμάδες που επιτρέπουν στο Φως που ο Θεός εναπόθεσε μέσα τους, να βγαίνει προς τα έξω.
Το τίποτα μπορεί να αποτελέσει ενδιαφέρον αντικείμενο συζήτησης, μόνο με ανθρώπους που αγαπάς.
Μόνο όταν αγαπάς αυθεντικά κάποιον, μπορείς να δεις τις ιδιοτροπίες του, σαν βαθύτερες ευαισθησίες.
