Όσο και αν το δόγμα προστάζει στην υποταγή, είναι μόνο η πίστη που θα μπορέσει να σε οδηγήσει στην ταπεινότητα, ελευθερώνοντας σε από τα δεσμά του Εγώ, μέσω της εκγύμνασης της διάκρισης, από την Αλήθεια.
Τα μάτια σου θα διασαφηνίζουν πάντοτε, αν το αποτύπωμα εντός τους ανήκει όντως σε πρόβατο, ή σε λύκο με προβιά.
Η εμφάνιση δυσπιστίας, μετά το πέρας της αφήγησης ενός υπέρ φυσικού γεγονότος, δεν οφείλεται στο καθ αυτού γεγονός, αλλά στον αποκλεισμό κάθε τέτοιας πιθανότητας, εξαιτίας της ανυπαρξίας παρόμοιων καταχωρίσεων, κατά την ανάτρεξη στα δικά σου βιώματα.
Όταν αυτό που διαβάζεις, σου προξενεί αμφισβήτηση, στα μέχρι πρότινος συμπεράσματα σου, τότε έχει αποκτήσει το δικαίωμα, να σε οδηγήσει στην αρένα του γιατί.
Αν η επιλογή σου, να υπηρετήσεις κάτι, με την ίδια σου την ζωή, δεν καταφέρνει να συγκινήσει εξίσου με τον άνθρωπο και τον Θεό, τότε η υποτιθέμενη ευγένεια αυτού του σκοπού, πιθανότατα είναι κάλπικη.
Οι σκέψεις είναι σαν τα οχήματα, που κυκλοφορούν στο άπειρο δίκτυο των δυνατοτήτων, αλλά αυτά που φέρουν τέλη κυκλοφορίας, από το “υπουργείο” νοημοσύνης, είναι πάντοτε μειονότητα.
Ο θόρυβος στις σκέψεις σου, σχετίζεται με την απουσία ηχομόνωσης, που μόνο η πειθαρχία του πνεύματος, μπορεί να εφαρμόσει με αποτελεσματικότητα, πάνω στις εστίες της αυτό αμφισβήτησης και του φόβου.
Αν το να ενώσεις, τους αγέννητους, με τους νεκρούς, αποτελεί για εσένα κάτι περισσότερο από όμορφη δήλωση, τότε άπλωνε διαρκώς, το ένα σου χέρι στο παρελθόν, και το άλλο στο μέλλον, μιμούμενος Εκείνον που απέδειξε την εγκυρότητα αυτής της ακολουθίας.
Κάθε φορά που αδειάζεις εξ ολοκλήρου το είναι σου, μέσα στο Έργο που κάνεις, χωρίς την παραμικρή προσδοκία απολαβής, προσφέρεις στην τράπεζα της Ανθρωπότητας, μια μονάδα πνεύματος, προς διάθεση για όσους την χρειαστούν.
Τα μάτια δεν ακολουθούν ποτέ την ίδια αλληλουχία κινήσεων, κατά τη διάρκεια της παρατήρησης εκείνων του συνομιλητή τους, σαν να αναζητούν την πρόσβαση ενός κωδικού, μιμούμενα την διαδικασία ανοίγματος, ενός άρρηκτα ασφαλισμένου χρηματοκιβωτίου.
