Το μη λεκτικό είναι η βουβή γλώσσα που χρησιμοποιεί η ανθρωπιά, όταν θέλει να επισημάνει με ακρίβεια σε όσους έχουν ενσυναίσθηση, όλα εκείνα τα στοιχεία που το λεκτικό αδυνατεί να ενσωματώσει μέσα του, εξαιτίας της εκφραστικής ανακρίβειας του (πρωτ)αρχικού συλλογισμού.
Όταν το ντεπόζιτο της σκέψης σου αδειάσει, τότε φρόντισε να το ανεφοδιάσεις με καύσιμο, που θα είναι ευεργετικό για την λειτουργία της, απολυμαντικό για την υγιεινή της, και κυρίως ιερό για την αποστολή της.
Το τετράδιο των σημειώσεων (σου) μοιάζει με θερμοκοιτίδα, όπου κάθε πρόωρη ή ξαφνική (σου) σκέψη, παραμείνει μέσα στη ζεστασιά της μέχρι οι ζωτικές της ενδείξεις να καταργήσουν κάθε επιβίωση αμφιβολιών.
Η σκόνη είναι το ημιδιάφανο κέντημα της παραμέλησης, που τα χέρια της απροθυμίας έστρωσαν με πολύ μεράκι πάνω σ’επιφάνειες και αντικείμενα, που οι σκέψεις της αδιαφορίας (προ)επέλεξαν με ιδιαίτερη προσήλωση.
Ο στοχασμός μοιάζει μ’έναν φανταστικό αεροδιάδρομο, από όπου όλα τα νοοσκάφη των ανθρώπινων λογισμών μπορούν να απογειώνονται αλλά και να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο της πραγματικότητας, όταν περατώσουν την απόπειρα τους στον εναέριο χώρο της συλλογιστικής.
Οι παραξενιές του κάθε ανθρώπου είναι οπές, που η μαεστρία της Αγάπης (σου) μπορεί να σκεπάσει με τους δαχτυλισμούς της Διδασκαλίας, συστήνοντας στα αυτιά της αυτογνωσίας του την αναπαραγωγή της μελωδίας του Ιερού, που Ο Θεός συνέθεσε ιδιόχειρα για την μοναδικότητα αυτής της ψυχής.
Το σάλιο είναι το σιρόπι που τα χέρια της γλώσσας περιχύνουν πάνω στις φρέσκοφουρνισμένες λέξεις, ώστε όταν ο Λόγος γλιστρήσει μέσα στον ουρανίσκο της ακοής, να ξεπλύνει με την γλύκα του Θεού κάθε ίχνος πικρίας που υπάρχει στο στομάχι της καρδιάς.
Κατά την μελέτη ενός αξιόλογου βιβλίου η αναγνωστική αντίληψη επιβαίνει στο όχημα της σκέψης του συγγραφέα, και αφού δέσει το σώμα της με την ζώνη ασφαλείας της διάκρισης, θ’αρχίσει να διανύει τις νοητικές αποστάσεις, και να πλοηγείται στις πνευματικές διαστάσεις που υπάρχουν μέσα στον κόσμο του μελανιού, ώστε όταν εκείνη
Ο λόγος σου μοιάζει μ’ένα πολυδιάστατο αρχαίο θέατρο, όπου οι λέξεις σου εισέρχονται στην μαρμάρινη σκηνή της χρόνου, για να ποιήσουν το ήθος της έκφρασης σου, τόσο στη γραμμική αντίληψη όσο και στην πολυκυκλική.
Κάθε φορά που (θα) ξεπερνάς μια δυσκολία, (θα) βλέπεις τα συστατικά της να πυρακτώνονται από την Φλόγα της γνήσιας πρόθεσης σου, φωτοδοτώντας έτσι τον δρόμο της εθικτότητας, τόσο στα μάτια όλων εκείνων που δειλιάζουν να τον βαδίζουν, όσο και στα μάτια εκείνων που αποκαρδιώθηκαν εξαιτίας των αποτυχημένων προσπαθειών που έκαναν.
