Ο χρόνος είναι ένας μαιευτήρας που ξεγεννά τις συνέπειες που κυοφορούνται στη μήτρα παρελθόντος και φροντίζει ώστε το σώμα του παρόντος να βρίσκεται σε άριστη ωορρηξία ώστε να μπορεί να γονιμοποιηθεί εκ νέου από τα σπέρματα του μέλλοντος.
Βλέποντας τους μικρούς ανθρώπους να τρέχουν με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο τους, αναρωτιόταν γιατί η αιτία που απέσπασε με επιτυχία αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπο των ενηλίκων δεν τους κατήργησε (και) το τρέξιμο.
Η συγχώρεση είναι η ταχύτερη και αποτελεσματικότερη μέθοδος για την εξόρυξη των κοιτασμάτων συμπόνιας που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Και αν η σκέψη κόχλαζε πάνω στην πυρακτωμένη εστία της νοημοσύνης ήταν γιατί τα σταθερά χεριά της ανθρώπινης απόφασης αδιαφορούσαν να την σερβίρουν μέσα στα σκεύη της ανάγκης των άλλων.
Η νόηση κάθισε πάνω στους ολόλευκους βράχους των ανθρώπινων δοντιών και οπλισμένη με αστείρευτη υπομονή έριξε το αγκίστρι της σκέψης μέσα στην λίμνη του σάλιου προσπαθώντας να ψαρέψει την γλώσσα της Αλήθειας.
Η αγνωμοσύνη του ατόμου προς τον Θεό πηγάζει μέσα από τα έγκατα της ασυνείδητης αγνωσίας του από όπου οι χείμαρροι των όσων δεν του συνέβησαν ποτέ θα ωχριούν πάντοτε μπροστά στα ρυάκια των όσων θεωρεί ότι καλείται ν’ αντιμετωπίσει.
Όποιος θέλει να προσεγγίσει το νόημα της ζωής του μέσα από ένα ουσιαστικότερο πρίσμα θεσπίζει ως αρχή το τέλος της και το τέλος της ως αρχή της.
Και αν υπάρχουν στάσεις ζωής που δεν βγάζουν νόημα στους πολλούς είναι επειδή τόσο ο δρόμος τους όσο και ο προορισμός τους απευθύνεται μόνο σε πέλματα αυταπάρνησης.
Όπως στο βάδισμα είναι απαραίτητο το ένα πέλμα του ποδιού να είναι στον αέρα και το άλλο στη γη για να μπορέσεις να κινηθείς μπροστά έτσι και το φανταστικό είναι αναγκαίο όταν η σκέψη προσπαθεί να μεταβεί από το πρόβλημα στην επίλυση.
Τ’ αστέρια είναι γαλαξιακά ηλιοτρόπια που ο Θεός φύτεψε στο χώμα του σύμπαντος για να προσφέρει σε όλα τα πλάσματα που μέσα από την ζωγραφική πασχίζουν να αποτυπώσουν με σαφήνεια τα ίχνη της Κοσμικής Του έμπνευσης.
