2854: Οπτική εγωιστικής παντογνωσίας
Η ανάγνωση ενός αξιόλογου βιβλίου μπορεί να επιφέρει σοβαρότατα πλήγματα στην μονοδιάστατη οπτική της εγωιστικής παντογνωσίας.
Η ανάγνωση ενός αξιόλογου βιβλίου μπορεί να επιφέρει σοβαρότατα πλήγματα στην μονοδιάστατη οπτική της εγωιστικής παντογνωσίας.
Ενώ περπατούσε ανέμελα είδε έναν Άγγελο να κάθεται πάνω σ’ένα τσιμεντένιο φράχτη και να κλαίει και όταν σκαρφάλωσε για να βρεθεί δίπλα του και να τον παρηγορήσει διαπίστωσε ότι το θέαμα που του προξένησε δάκρυα ήταν μια παιδική χαρά που έσφυζε από χαρούμενα παιδιά.
Και αν χρειάζεται να παρατηρείς συνεχώς τον εαυτό σου είναι γιατί τα ελατήρια που σε ωθούν σε πράξεις ασκούν την ίδια παρακινητική πίεση τόσο στα κομμάτια σου που ξέρεις όσο και σε εκείνα που δεν ξέρεις.
Η πορεία που οι επιλογές σου ορίζουν στη ζωή, δεν είναι απαραίτητα ίδια με την πορεία που η ζωή (θα) ορίζει στις επιλογές σου.
Και αν δυσκολευόταν να ορίσει την έννοια του ηγέτη ήταν γιατί ήταν ανάμεσα σε μια σχολή σκέψης που τον προέτρεπε να βγαίνει συνεχώς μπροστά από τους άλλους για τους οδηγεί, και σε μια άλλη που τον συμβούλευε να μένει πάντοτε πίσω για να βοηθά όσους δεν (θα) τα κατάφερναν.
Το χαμόγελο είναι η σημαία της ανθρωπιάς που οι στρατιώτες της καλοσύνης υψώνουν καθημερινά ανάμεσα στους δυο λόφους του προσώπου, για να υπενθυμίζουν στις ορδές των αντιξοοτήτων που προσπαθούν να κατακτήσουν αυτά τα μάγουλα, την πίστη στον Χριστό.
Η γλώσσα είναι ένα μυικό καλώδιο λεκτικών ινών που επιτρέπει στο πνεύμα του Θεού να διοχετεύει την ενέργεια Του στους νευρώνες του εγκεφάλου των ακροατών μέσω της ανθρώπινης έκφρασης, κάνοντας τους λαμπτήρες της ανθρώπινης διάκρισης να φωταγωγηθούν με την λαμπρότητα της Χάρης Του.
Η ψυχή είναι ένα άλογο που για να μπορέσεις να παραμείνεις πάνω του χρειάζεται να του επιτρέπεις να σε οδηγεί (και) σε καταστάσεις που ο εγωισμός σου δεν θα καταδεχόταν ποτέ να βρεθεί.
Κάθε δύσκολη στιγμή είναι μια χρονική υψικάμινος που σου επιτρέπει να λιώσεις μέσα στις υψηλές της θερμοκρασίες ακόμη ένα μέταλλο από τη εγωιστική πανοπλία.
Κάθε φορά που ήταν έντονα προβληματισμένος καθόταν μ’εμπιστοσύνη στην αγκαλιά της κουνιστής του καρέκλας, και όταν το σώμα του παραδινόταν στο ρυθμικό της λίκνισμα, εκείνη τον έσφιγγε διακριτικά μέσα στα μπράτσα της άρχιζε να παρατηρεί όλες τις σκοτούρες του μυαλού να τον εγκαταλείψουν επικαλούμενες ζάλη.