Αυτός που πρόταξε το γυμνό του στέρνο απέναντι στις προκλήσεις της ζωής έχοντας από πριν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους είναι και αυτός που θα κυοφορεί μέσα στις ουλές του εκείνες τις περιβόητες απαντήσεις που (θα) εξακολουθούν ν αναζητούν στις εξερευνήσεις τους όσοι αρνούνται ν’αποχωριστούν τις πανοπλίες.
Μπορείς να νιώθεις ξένος απέναντι σε αυτό που εσύ νομίζεις ότι είσαι αλλά δεν μπορείς να πάψεις να είσαι αυτό που ο Θεός σε έφτιαξε να είσαι.
Πρόσφερε μια κρύα πορτοκαλάδα σε κάποιον που διψούσε και παρατήρησε ότι εκείνος δάκρυσε όταν ήπιε μια γουλιά όχι εξαιτίας της αφόρητης ζέστης αλλά επειδή μέσα σε αυτή την γουλιά ένοιωσε την χαρά των πορτοκαλιών που ολοκλήρωσαν μ’ επιτυχία το αγώνισμα της ωρίμανσης, την περηφάνια του χώματος που τα προπονούσε με
Όταν το ύφασμα της στενοχώριας φτάσει παραδόξως και στα δικά σου χέρια τότε αντί ν’ αρχίσεις να ψάχνεις πώς θα το ξεφορτωθείς τόλμησε να επιλέξεις να το κεντήσεις με την άκαμπτη βελόνα της πίστης σπέρνοντας μέσα στα σπλάχνα του τις μεταξένιες κλωστές από το κουράγιο που ο Θεός σου έδωσε
Και αν το εμπόδιο αναγκάζει τον άνθρωπο να στριμωχτεί είναι γιατί έτσι μπορεί να συνειδητοποιήσει ποια από αυτά που θεωρεί σημαντικά είναι στην πραγματικότητα ασήμαντα.
Υπάρχουν άνθρωποι που η ατιθασότητα των σκέψεων τους τους αποσπούν δεξιά και αριστερά σαν να είναι άγρια σκυλιά και υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν τιθασεύσει τόσο καλά τις σκέψεις τους ώστε εκείνες να υπακούουν σαν να είναι κατοικίδια σκυλιά.
Και αν οι εξαντλημένες συζητήσεις μοιάζουν ανώφελες είναι επειδή οι δυο πλευρές δεν βλέπουν ως ενδεχόμενο ότι το αδύνατο της συνέχειας μπορεί να εμπεριέχει μέσα στα σπέρματα του τα παράδοξα εκείνα ένζυμα που θα γονιμοποιήσουν το ωάριο της συνεννόησης.
Όταν ο συγγραφέας παραδώσει οικειοθελώς στα χέρια των λέξεων την πένα που χρησιμοποιούσε σαν δόρυ για να τους επιβληθεί τότε εκείνες θα πλέξουν στα μαλλιά του Λόγου του τα πολύχρωμα φτερά της ελευθερίας για ν’ ανεμίζουν όταν η σκέψη του θα διανύει τάχιστα τις εκτάσεις των προτάσεων ιππεύοντας τους ίππους
Για να μπορέσει η τουλούμπα της γραφής να προσφέρει το δροσερό νερό του πνεύματος στα διψασμένα στόματα της εποχής αναζητά τα χέρια ενός συγγραφέα που θα είναι διατεθειμένος ν’ αντλήσει ακόμη και την τελευταία σταγόνα από τα έγκατα του πηγαδιού της έμπνευσης με την ίδια Χάρη και το αντίστοιχο δέος
Αυτό που τον πείραζε δεν ήταν ότι αδυνατούσε να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να παύει να πεινά κάθε φορά που πρόσφερε το φαγητό του σε κάποιον που το είχε περισσότερο ανάγκη από εκείνον άλλα το γεγονός ότι ενώ το γνώριζε με βεβαιότητα υπήρχαν κάποιες φορές που δίσταζε να το κάνει.
