Πουλί: Γιατί δεν αντιστέκεσαι όταν σου τρώω τα φύλλα σου;
Φυτό: Γιατί μιμούμαι Εκείνον.
Πουλί: Και το θεωρείς σωστό.
Φυτό: Όχι, το θεωρώ δέον.
Πουλί: Πολύ παράξενο μου φαίνεται.
Φυτό: Κοινωνικά μπορεί να είναι παράξενο, αλλά ανθρώπινα είναι φυσικό.
Πουλί: Μα, δεν έχει λογική αυτό που κάνεις.
Φυτό: Συμφωνώ.
Πουλί: Τότε, ποιο είναι το νόημα;
Φυτό: Της προσφοράς.
Πουλί: Ωραία! Αν σου ζητούσα να μου πεις μια φράση κάποιου που θα με βοηθούσε να καταλάβω καλύτερα τι προσπαθείς να μου πεις, ποια θα ήταν αυτή;
Φυτό: “Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου”.
Πουλί: Α! Αυτό εννοούσες.
Φυτό: Δεν το εννοούσα εγώ, αλλά Εκείνος που το δίδαξε!
Πουλί: Και το γεγονός ότι μπορεί κανένας να μην δει αυτήν σου την πράξη, δεν σε ανησυχεί;
Φυτό: Στην αρχή υπήρξαν πολλές φορές που ο άνεμος της δυσπιστίας με αμφιταλάντευε.
Πουλί: Και πώς το ξεπέρασες;
Φυτό: Κάθε αμφιταλάντευση με βοήθησε να δυναμώσω την πίστη μου.
Πουλί: Και;
Φυτό: Πλέον δεν με απασχολεί για το αν θα με δει κάποιος ή όχι;
Πουλί: Και από που πηγάζει αυτή σου η σιγουριά;
Φυτό: Από τη βεβαιότητα ότι με βλέπει Εκείνος.
Η
