Ουλή: Ντρέπεσαι που είμαι τόσο εμφανές πάνω σου;
Σάρκα: Στην αρχή ναι, ντρεπόμουν, όμως, τώρα, όχι, δεν ντρέπομαι καθόλου.
Ουλή: Γιατί; Τί άλλαξε;
Σάρκα: Ο τρόπος που σε κοιτούσα.
Ουλή: Δηλαδή;
Σάρκα: Σε έβλεπα όπως θα σε κοιτούσα αν ήμουν οι άλλοι!
Ουλή: Και τώρα, πώς με βλέπεις;
Σάρκα: Όπως ακριβώς είσαι.
Ουλή: Δηλαδή σαν μια ατέλεια; Σαν ένα ψεγάδι;
Σάρκα: Όχι.
Ουλή: Τότε σαν τί;
Σάρκα: Σαν μύηση.
Ουλή: Τί είδους μύηση;
Σάρκα: Την ύψιστη που υπάρχει.
Ουλή: Και ποια είναι αυτή;
Σάρκα: Η ανθρώπινη.
Ουλή: Δεν καταλαβαίνω! Γιατί η ανθρώπινη είναι ύψιστη;
Σάρκα: Εξαιτίας των μεταβολών που προξενεί η έκθεση στον πόνο.
Ουλή: Και πώς φαίνεται ο πόνος;
Σάρκα: Από τα σημάδια.
Ουλή: Α! Από εμένα.
Σάρκα: Όχι. Όχι, από εσένα.
Ουλή: Αν όχι από εσένα, τότε, από πού;
Σάρκα: Από τις τροποποιήσεις που το άτομο θα κάνει στην συμπεριφορά του, με αφορμή εσένα.
Ουλή: Και ποιος σε μυεί σ’αυτή την συμπεριφορά;
Σάρκα: Η μνήμη της τρωτότητας (μου).
