Αιωνιότητα: Θέλω να σου ζητήσω να αναλάβεις κάτι.
Πόνος: Εντάξει, αλλά γιατί εγώ;
Αιωνιότητα: Γιατί εσύ είσαι ο καλλιτέχνης.
Πόνος: Καλλιτέχνης; Εγώ; Δεν νομίζω. Γιατί το λες αυτό;
Αιωνιότητα: Γιατί ο καλλιτέχνης καλείται να μυεί τους ανθρώπους στην ευαισθησία.
Πόνος: Συμφωνώ με τον όρο, δεν συμφωνώ με τον ρόλο.
Αιωνιότητα: Γιατί αφού αν το σκεφτείς αυτό ακριβώς κάνεις και εσύ.
Πόνος: Χμμ. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Ωστόσο ακόμη και αν είναι έτσι δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τα καταφέρω γιατί οι άνθρωποι με βλέπουν αλλιώς.
Αιωνιότητα: Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;
Πόνος: Ναι είμαι γιατί βλέπω πώς μου συμπεριφέρονται κάθε φορά που τους πλησιάζω.
Αιωνιότητα: Και πώς σου συμπεριφέρονται δηλαδή;
Πόνος: Με αποστροφή.
Αιωνιότητα: Έχεις αναλογιστεί γιατί;
Πόνος: Όχι γιατί κάθε φορά που πάω να το σκεφτώ, πληγώνομαι.
Αιωνιότητα: Προσπάθησε σε παρακαλώ.
Πόνος: Ίσως γιατί δεν αντέχουν να νοιώσουν άνθρωποι.
Αιωνιότητα: Μπράβο σου! Κατάλαβες λοιπόν γιατί θέλω εσένα;
Πόνος: Όχι, γιατί;
Αιωνιότητα: Γιατί η επαφή μαζί σου μπορεί να μυήσει το κάθε ανθρώπινο κύτταρο πιο ουσιαστικά στην τελετουργία της ζωής.
Πόνος: Και πώς θα το κάνω αυτό;
Αιωνιότητα: Με το πινέλο της εμπειρίας.
Πόνος: Δηλαδή;
Αιωνιότητα: Απεικονίζοντας την Αλήθεια πάνω στον καμβά της προσωπικής τους κοσμοθεωρίας χρησιμοποιώντας ως πινέλο την υποκειμενικότητα της εμπειρίας τους.
Πόνος: Σύμφωνοι αλλά που θα προμηθευτούμε χρώματα;
Αιωνιότητα: Από εκεί που καταπονούνται τα σώματα.
Πόνος: Και γιατί καταπονούνται;
Αιωνιότητα: Για ν’ ακολουθήσουν την ψυχή.
Πόνος: Που πάει πού;
Αιωνιότητα: Στον Θεό αγιάζοντας την σάρκα.
